"Gdzieś na wschodzie kraju,

Gdzie dobrzy ludzie mieszkają,

Na niewielkiej wyżynie

Julian mieszkał tu w Lublinie.

Do szkół też tu uczęszczał,

Gdy już wiedzy pobierać zaprzestał,

Przeniósł się do Warszawy,

Dla zrobienia większej sławy.

Gdy więc dyplom już obronił,

Do Lublina się ponownie schronił,

W drogownictwie podjął pracę,

A pracował w dobrej pace.

Był pracowity i wyrozumiały,

Nie robił tego dla własnej chwały,

Zdolny i prawdę mówiący,

Ludzi zewsząd słuchający.

Tu w Lublinie wszyscy Go szanowali,

Ci w Warszawie rad Jego też słuchali,

A poruszał sprawy trudne i ważne,

Dla regionu bardzo poważne.

Drogownictwem wstrząsnął czas zmian

A On z problemami został sam,

Trudne to były czasy dla Niego i ludzi,

Jego postawa szacunek wśród ludzi budzi.

I nagle jak piorun z jasnego nieba

przyszła wiadomość Juliana już nie ma.

Panie Boże, Ty wszystko wiedzący,

Sprawiedliwy i wszechmogący,

Zabrałeś Go z naszego grona,

Do Siebie, a on tam Ci wykona,

Wiele dróg, obwodnic i mostów,

By niebieskie rydwany mknące po niebie

Chwaliły Ciebie.

Julian coś Ty najlepszego zrobił

Odszedłeś nagle - Tak się nie robi.

A żyłeś spokojnie, godnie z honorem,

Między pracą, kościołem i borem.

Julian  tyle ludzi do ciebie przybywa,

W takiej chwili tak to właśnie bywa,

Twarze ich smutne są i poważne,

Tego nie widzisz, to dla Ciecie nie ważne,

A Ty nie wstajesz ich nie witasz,

Leżysz spokojnie i nie oddychasz.

Przyjechali ze Szczecina, Krakowa,

Wrocławia, Gdańska i Makowa,

Z Warszawy, Białegostoku i Łodzi

Z całej Polski tłum kolegów przychodzi,

By Cię pożegnać w powadze i skupieniu,

Po wsze czasy pozostaniesz w naszym sumieniu.

Julian tyle jest pracy do zrobienia,

Obwodnice miast i poszerzenia,

Mosty, wiadukty i inne drogowe mienia,

A Ciebie zabrakło, Ciebie już nie ma.

Julian nie wstajesz i na budowę nie jedziesz,

Na szlak dróg, które przez lubelskie wiedzie,

By gospodarskim ogarnąć okiem,

I spokojnie powiedzieć, wszystko jest ok.

Odszedłeś nagle i niespodziewanie,

Jak burza co robi w lesie zamieszanie,

Wywraca i łamie drzewa,

A przecie nikt tego się nie spodziewa,

Tam na tym lepszym świecie,

Niech Ci lepiej będzie przecie.

My też tam do Ciebie przyjdziemy,

Może jutro, sami tego jeszcze nie wiemy....."

cyt. z wiersza Pana Grzegorza Małetki Sulejówek 9 lipiec 2002 r.

Dziękuję Panie Grzegorzu, dzisiaj już jesteście razem z Julianem.

Maria - wrzesień 2020 r.

...Czasem odchodzą nasze anioły... I nagle w miejscu staje czas...
A z nimi cząstka nas odchodzi. I wielki smutek marszczy twarz!
Czasem na chwilę gaśnie słońce. Duszę wypełnia gęsty mrok
Nikną nadzieje i marzenia. I w pustce ginie tęskny wzrok!
Czasem odchodzą dobrzy ludzie co nam pomogli w życiu wiele
I próżno wtedy pytać Boga. Czemu odchodzą przyjaciele!
Lecz oni ciągle przecież żywi, nadal wytrwale są wśród nas
Ich dusze przy nas pozostały. Tylko ich ciała zabrał czas...!

Julianowi w 11 rocznicę - MM

„Ci, których kochamy nie umierają nigdy, bo miłość, to nieśmiertelność”

Julianowi w 12 rocznicę - MM

Choć w snach do mnie przyjdź i ze wszystkich sił obejmij jak umiesz tylko Ty

tak długo jak chcę, aż przekonasz mnie, że milość silniejsza jest niż śmierć.

MM